WILCZA GÓRA

(…) Idzie drogą jesień Wiatr drzewa czesze

Idzie jesień drogą Biała jak mgła

Stroi cię, tęsknoto W czerwień i złoto (…)

Autor: Jan Zalewski

Dziś ostatni dzień „liśćopada”. U nas, bardzo bursztynowo-złotego listopada.

Jego ostatni dzień skłonił mnie do ANDRZEJKOWEJ refleksji, dla mnie wciąż otoczonej magiczną i tajemniczą aurą.

Jestem romantyczna i lubię celebrować świąteczne chwile. Każda okazja w kalendarzu, każdy pretekst jest dla mnie dobry. Dlatego, dobrze pamiętam wieczory z wróżbami, psikusami

i domówkami organizowanymi przez rodziców. Czy te czasy minęły bezpowrotnie ?

Młodzież nie chce lać wosku, nie wróży, niechętnie też sięga, po często już „lekko obciachowe”

tradycje poprzednich pokoleń. Chyba trzeba się pogodzić i pożegnać z nieubłaganie PŁYNĄCYM CZASEM.

Właśnie … DLACZEGO CZAS JUŻ NIE PŁYNIE ? Dlaczego PĘDZI JAK SZALONY, często na oślep do przodu ?

Dlaczego nie pozwala delektować się życiem, porami roku, pięknymi chwilami …

Tak właśnie, w jakimś pędzie MIGNĘŁA MI PRZED OCZAMI JESIEŃ !

A z nią jej listopad. Przez wielu znienawidzony. Przeze mnie ukochany. Nawet jeśli za oknem zimnica i deszcz.

U nas pełen rodzinnych świat i ważnych dni. Zwykle miły, przepełniony pięknymi chwilami.

Jaki był ten listopad ? W dużej mierze słoneczny, w części deszczowy.

Głównie kolorowy, bardzo pozytywny i energetyczny.

Tylko pytam: czemu był taki krótki ???

Zatrzymałam dla Was na dłużej, trochę tej pięknej, listopadowej energii:

Agnieszka Osiecka mawiała „(…) Od czasu do czasu jest zima raz na rok albo na dwa (…)”

Trzeba się z tym pogodzić. Z nieba zaczął już prószyć śnieg. Tym samym zakończyliśmy już sprzątanie ogrodu.

Jak zwykle pomagał nam doskonały sprzęt FISKARS.

Trwałe, niezniszczalne i niezwykle lekkie grabie !

 Teraz ogród już „usypia”. Rozleniwiony, obeschnięty po wielokrotnych już przymrozkach, powolnie szykuje się do zimowej drzemki. Białe kołderki mamy już naszykowane !!!

Tyle dziś napadało przez cały dzień: